با آمدن دین اسلام، تمام ادیان کامل شده و رسالت نیز خاتمه یافته است؛ یعنی انبیا (ع) تمامی آنچه را که برای هدایت انسان ها لازم بوده است، بیان نموده اند. پیامبر اسلام (ص) نیز از پس دیگر انبیا (ع) آمدند، دین و شریعت را آورند و اصول رفتار اجتماعی _انسانی تنظیم شده (که در قرآن نیز آمده است) را به مردم ابلاغ نمودند.

 

حال، شکل ظاهری و ظرف وجودی انسان چه بوده است؟ آیا داشتن این ظاهر به تنهایی برای هدایت او کافی بوده است؟! انسان دو جنبه دارد: ظاهر و باطن. ظاهر و بیرونِ انسان نماد عالم کثرت و باطن و درون او نماد عالم وحدت می باشد. مسائل مربوط به کثرت و ظاهر انسان در قالب رسالت بیان شده است؛ اما، مسائل مربوط به عالم درون وی چنین نیست و گفت و گو پیرامون آن نیز در کثرت و در قالب الفاظ نمی گنجد.

 

اگر انسان بخواهد به عالم وحدت راه یابد، باید به زبان همان عالم سخن بگوید، با گوش همان عالم بشنود و با چشم همان عالم ببیند؛ زیرا تنها خلقت او در دنیا به صورت دو گانه می باشد. خداوند، تنها انسان را (به وجود عالم وحدت و حقیقت) آگاه می سازد و از او می خواهد که با گوش سر بشنود و بداند که چنین مسائلی وجود دارد. آنگاه دیگر، اختیار با خود اوست. او می تواند در صورت تمایل به دنبال کسب آن برود.

 

انسان باید برای پیمودن این مسیر با خدای ذات ارتباط برقرار کند و برای برقراری این ارتباط به وسیله و واسطه ای نیازمند است. عالم حق، این وسیله را در درون اولیای الهی قرار داده است. قرآن می فرماید: «...قُلْ لَمْ تُؤْمِنُوا وَ لکِنْ قُولُوا أَسْلَمْنا وَ لَمَّا يَدْخُلِ الْإيمانُ في‏ قُلُوبِکُمْ...»؛ بگو: ایمان نیاورده اید، بلکه بگویید (در ظاهر به گفتن شهادتین) اسلام آوردیم، زیرا هنوز ایمان در دل های شما وارد نشده است.... پس، دنباله روان پیام آور رسالت باید برای رسیدن به حقایق، معارف و درونیات از علی (ع) پیروی نمایند.