سالها پیش، در روزگاری که سایۀ ظلم و تباهی، مجالی برای رویش نهال اندیشه و آگاهی باقی نمی گذاشت و ابرهای سیاه زورمندان و زراندوزان بر سر مردم ستمدیده و مظلوم، سایۀ شوم فقر و محرومیت افکنده بود، در فضای قلعه ای کوچک و محقر، نغمۀ عشق الهی سروده شد و رها از غم و اندوه ایام، شبی از آسمان رحمت و کرامت الهی، جلوۀ شریف و مظهر لطیف عشق در منزلی ساده و بی پیرایه فرود آمد تا مردان و زنان جامعۀ انسانی را درس فرازندگی و حدیث فروزندگی عشق آموزد، و از دامان زنان عفیف، مسیحادمان فرشته سیرت قدم بر عرصۀ هستی گذارند و اسرار مطهر عشق را به محرمان جمال مطلق باز گویند. و این چنین هر چه از مجد و عظمت در آن شب پربرکت و فضای به ظاهر محقر رخ نمود، مصباح فروزان هدایت برای محبان اولیای الهی و سرآغاز تولدی دیگر برای جویندگان معنویت و عشق نورانی گردید.

غروب یکی از روزهای سرد زمستان سال 1317 هجری شمسی است و روستایی در میان انبوهی از برفهای سپید، آرام در سکوتی سنگین فرو رفته، اهالی قلعه همگی در خانه هایشان بیتوته کرده و در انتظار سپیده دمی دیر هنگام، همنشین این شب سرد زمستانی شده اند.

زندگی در این دیار فقر و محنت، سالهاست که صورت ساده و یکنواختی دارد. روزها و شبها از پس هم می آیند و می روند، بی آنکه تبدّل و دگرگونی حاصل آید و جهشی آغاز گردد.

 

 مردم نیز دیگر به این زندگی تکراری و بی پایان تن داده اند و آن را در همۀ شؤون حیات خویش پذیرفته اند. تا آنکه شبی، دست تقدیر و کرامت الهی، سرنوشتی حکیمانه را رقم زد و فضای ساده و بی آلایش خانه ای محقر را با پرتو جان بخش خود منوّر ساخت. در آن شب مبارک، سروش رحمانی از آسمان رحمت ربوبی فرود آمد تا چراغ ((وصلت عشق)) را به ((فروغ انتظار)) بر افروزد و اسطورۀ وصال را جامۀ حقیقت بپوشاند.

سوزش سرما در آن شب جانکاه، هر جانداری را آزار می داد و تمامی خانه های روستا به سبب بارش برف سنگین و مداوم چند روز گذشته، جامۀ سپید به تن کرده و وزش بادی نسبتاً تند و سوزناک، حکایتگر شبی لبریز از سرما و یخبندان بود.